Τελικά, πόσο σεβόμαστε τα δικαιώματα των παιδιών μας;

Προβληματισμοί μιας μητέρας

Μέρος 1ο

Μέσα στο 2012 αποκτήσαμε με το σύζυγό μου το πρώτο μας παιδί. Μετά τον ενθουσιασμό του πρώτου καιρού και καθώς η καθημερινότητα ανακτούσε τους συνηθισμένους ήρεμους ρυθμούς της, αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε πόσες αντικειμενικές δυσκολίες έχει το να κυκλοφορείς με ένα μικρό παιδί και δη με ένα μωρό στη χώρα μας. 

Έχοντας λοιπόν το «θράσος» να θέλουμε μετά από τρεις μήνες να κάτσουμε να πιούμε ένα καφέ οικογενειακώς (διότι εμείς οι τρεις πάμε πάντα πακέτο!), αναζητήσαμε μία καφετέρια στην οποία θα υπήρχε καθαρή ατμόσφαιρα χωρίς καπνό από τσιγάρο.- Βλέπετε οι εντολές της παιδιάτρου ήταν ρητές : παραμονή με το μωρό σε κλειστούς χώρους επιστρέπεται μόνο εφόσον η ατμόσφαιρα είναι καθαρή και δεν υπάρχει καπνός από τσιγάρο. Μας επισήμανε δε ότι σύμφωνα με τις τελευταίες ιατρικές δημοσιεύσεις, αρκούν 10 λεπτά έκθεσης ενός παιδιού στο καπνό του τσιγάρου για να γίνει παθητικός καπνιστής! Φανταστείτε τι συμβαίνει με ένα μωρό ολίγων μηνών! –  Ανακαλύψαμε λοιπόν ότι στην περιοχή μας δεν υπάρχει ούτε μία καφετέρια στην οποία να απαγορεύεται το κάπνισμα και να μην είναι η ατμόσφαιρα αποπνικτική από τον καπνό. Όσο περνά ο καιρός και αναζητούμε μέρη για να πηγαίνουμε μαζί με το παιδί μας, ανακαλύπτουμε ότι δυστυχώς ο νόμος περί απαγόρευσης του καπνίσματος στους κλειστους χώρους παραμένει μόνο στα χαρτιά, ενώ στην πράξη έχει καταπατηθεί τελείως. Στο 99% των καφετεριών και των εστιατορίων είτε επιτρέπεται ελεύθερα το κάπνισμα είτε έχει δημιουργηθεί η τραγική ελληνική πατέντα τα δέκα τραπέζια να είναι καπνιζόντων και τα πέντε ακριβώς διπλανά τραπέζια να είναι μη καπνιζόντων, λες και ο καπνός φυλακίζεται και δεν κυκλοφορεί στον αέρα! Πραγματικά πολλές φορές νιώσαμε να προκαλείται η νοημοσύνη μας, όταν βλέπαμε μαγαζιά – τεκέδες, στα οποία μας υποδείκνυαν οι υπάλληλοι χώρους μη καπνιζόντων αποτελούμενους από κάποια ελάχιστα τραπέζια ανάμεσα στα υπόλοιπα τραπέζια των καπνιζόντων! 

Εν τέλει, μετά από έρευνα τόσων μηνών, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μόνο σε μία πολύ γνωστή αλυσίδα καφέ καθώς και μέσα στα εμπορικά κέντρα τηρείται ο νόμος περί απαγόρευσης του καπνίσματος. Και αναρωτιέμαι, βλέποντας καθημερινά παιδάκια να κάθονται μέσα σε ταβέρνες και καφετέριες – τεκέδες, μα καλά, σε αυτή τη χώρα κανένας δεν ενδιαφέρεται για το δικαίωμα των παιδιών να βρίσκονται σε καθαρή ατμόσφαιρα όταν βγαίνουν μαζί με τους γονείς τους? Δηλαδή οι γονείς τι πρέπει να κάνουν? Να βγαίνουν με τα παιδιά τους μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες? Να κλείνονται στο σπίτι οικογενειακώς το χειμώνα? Ή να καταργήσουν τις οικογενειακές εξόδους και να αφήνουν τα παιδιά τους σε παπούδες-γιαγιάδες, για να μπορούν να βγουν για ένα φαγητό ή ένα καφέ. Και εντάξει θα πάνε στους παιδότοπους, στα παιδικά θέατρα κλπ, αλλά κάποια στιγμή θα χρειαστεί να δουν και φίλους και συγγενείς σε μία καφετέρια, σε μία ταβέρνα. Τι θα γίνεται τότε? Θα καπνίζουν τα παιδιά τους για δύο-τρεις ώρες αδιάκοπα...Έτσι απλά...

Χαίρομαι πραγματικά στα ταξίδια μας στο εξωτερικό, να καθόμαστε μέσα σε χώρους καθαρούς από καπνό και να βλέπουμε γύρω μας ακόμη και μωράκια λίγων ημερών!!! Πόσα χρόνια ή μάλλον πόσες δεκαετίες ακόμη απέχει αυτή η εικόνα από το να γίνει πραγματικότητα και στην Ελλάδα?

Εξάλλου, το γεγονός ότι στην Ελλάδα, ο χώρος του καφέ και της εστίασης αγνοεί την ύπαρξη των παιδιών αποδεικνύεται και από το ότι στο 99% των μαγαζιών δεν υπάρχει όχι μόνο χώρος για να αλλάξεις ένα μωρό αλλά ούτε καν κάποια πλαστική αναδιπλούμενη αλλαξιέρα (η οποία καταλαμβάνει ελάχιστο χώρο και είναι και πάμφθηνη).

Η απορία μου όμως είναι : εμείς οι γονείς τι κάνουμε γι’αυτήν την κατάσταση και τι πρέπει να κάνουμε? Πόσες φορές διαμαρτυρηθήκαμε, καταγγείλαμε ή και σαμποτάραμε τα μαγαζιά της περιοχής μας που δεν σέβονται ένα αναφαίρετο δικαίωμα των παιδιών μας? Τελικά σε αυτήν την χώρα υπάρχει κάτι που να μπαίνει πάνω από το κέρδος?


Γεωργία Π.